Carmeli Soprano każdemu postrzelonemu, pobitemu lub hospitalizowanemu „koledze” męża, przynosiła wielką blachę zapiekanego makaronu. Co jest na tej blasze? – zastanawiałem się gorączkowo.
Oglądając z wypiekami „Rodzinę Soprano” i podziwiając kolejne kulinarne wyczyny bohaterki, miałem też, przyznam szczerze, nieco wątpliwości. No bo jak sprawić, żeby makaron z piekarnika nie był rozgotowany? Czy to jest smaczne? A może to w ogóle jest amerykańska wersja kuchni włoskiej? Nigdy też nie byłem fanem zapiekanek.
Tajemnicę blachy Carmeli rozgryzłem niejako przypadkiem. W sobotę, gdy deszcz zacinał wściekle, wziąłem do ręki „Pole garncarza”, ostatni tom przygód komisarza Montalbano, otworzyłem na chybił trafił, a moje oko wyłowiło napisane kursywą słowo . Zapachniało mafią – mózg był jednak szybszy i przeczytałem jeszcze parę słów: Adelina oraz piec, i już wiedziałem, że ’ncasciata to nie kolejna odnoga mafii, a coś do jedzenia, pozostawione przez gospodarną Adelinę. Przejrzałem sycylijską książkę kucharską i po odnalezieniu właściwego przepisu skojarzenie z blachą Carmeli Soprano pojawiło się samo.
W rodzinie nikt nie jest, na szczęście, hospitalizowany, ale jeśli wziąć pod uwagę warunki atmosferyczne, pasta al forno wydawała się cudownym pomysłem. Z przykrością odrzuciłem też pierwotny plan na obiad. Miało być letnio-jesiennie z figami. Miała być cucina italiana moderna.
– Bartek
Pasta con fichi e pesto
4 osoby jMakaron gotujemy al dente. W czasie gotowania w moździerzu rozcieramy liście mięty i bazylii z grubą solą, dodajemy drobno posiekany czosnek i kontynuujemy ucieranie. Dosypujemy tarty pecorino i dolewamy tyle oliwy, by otrzymać sos. Na patelnię wsypujemy cukier i podgrzewamy. Gdy zbrązowieje, dodajemy masło. W powstałym karmelu krótko obsmażamy figi pocięte w ósemki. Odkładamy na bok. Makaron odcedzamy, mieszamy z pesto i nakładamy na talerze, ozdabiając figami.
Tak właśnie miało być. A było zupełnie inaczej!
Pasta ’ncasciata
4-5 porcji eMakaron gotujemy bardzo al dente. Odstawiamy do wystudzenia. Wołowinę przesmażamy na oliwie z posiekanym czosnkiem. Po 5 minutach wlewamy kieliszek białego wina. Na drugiej patelni na oliwie smażymy obrane i posiekane w drobną kostkę pomidory. Gdy zaczną się rozpadać, dolewamy passatę. Dusimy. Łączymy mięso z sosem i dusimy około pół godziny. Na koniec doprawiamy solą (z uwzględnieniem faktu, że pecorino dosoli nam całość) i bazylią. Odstawiamy. Na sporej ilości oliwy smażymy posiekanego bakłażana. Ser ścieramy na tarce o dużych oczkach. Makaron mieszamy z sosem i usmażonym bakłażanem, dorzucamy połowę sera, możemy też dodać jajka i salami. Formę smarujemy oliwą i wysypujemy grubą warstwą bułki tartej. Tak przygotowane naczynie wypełniamy makaronem i posypujemy drugą połową sera. Zapiekamy 20 minut w 180 stopniach. Podajemy lekko przestudzone.
Biorąc pod uwagę kaloryczność drugiego z dań, rozumiem Carmelę S. Idealne dla rekonwalescentów. I dla komisarza Montalbano na pewno też, bo pasta ’ncasciata występuje w co najmniej trzech książkach o jego przygodach.
